Mandalay

Hello!
Ondertussen zijn we in Mandalay aanbeland. Om hier te geraken, hebben we een hele weg afgelegd: we hebben in Yangon de trein genomen om 5u 's morgens. Die zou er normaal gezien 14 à 16u over doen tot in Mandalay. Maar we zitten deze keer niet in Japan, wel in Myanmar... De trein vertrok wel om 5u stipt, dus het was nog goed begonnen... maar onderweg volgenden veel meer stops en oponthoud dan gepland (het zijn van die hele oude Britse treinen die hier nog rijden van in de tijd dat de Britten hier baas waren, aan de trein te zien moet dat ergens in de vroege Middeleeuwen zijn geweest ;-). De treinen die om 5u30 en 6u00 vertrokken in Yangon zagen we onderweg leukweg passeren. Jammer, de verkeerde trein gekozen! Soit, uiteindelijk zijn we om 0u45 's nachts toch aangekomen in Mandalay station.
Dan nog op zoek naar een hotel (we hadden vanuit Yangon enkele hotels gebeld, maar nergens was nog plek). Uiteindelijk hebben we om 1u30 toch nog een degelijke slaapplaats voor de komende vier nachten gevonden en konden we eindelijk rusten na onze lange tocht...
Op zondag beslisten we er een rustige dag in te lassen door naar Pyin Oo Lwin te gaan, een stadje 68km ten NO van Mandalay. We dachten er met een pick-up (foto) wel vlotjes te geraken... maar we zijn de Birmese efficiëntie nog niet helemaal gewoon. Ofwel hadden we weer net de pech om de verkeerde pick-up te hebben uitgekozen... Meermaals moesten we stoppen omdat de oude Toyota het bijna begaf, maar elke keer kon er toch nog leven in geblazen worden... tot we halfweg weer een hele tijd aan de kant van de weg stonden en we dan maar snel op een andere voorbijrijdende pick-up gesprongen zijn. Weer wat later dan voorzien kwamen we toch aan op onze bestemming, Pyin Oo Lwin. In dit rustige stadje op 1100m staan nog veel oude koloniale gebouwen. We hebben ook even gezellig rondgeslenterd in de botanische tuin, een favoriete zondagmiddag-uitstap voor heel wat Birmezen. Om 17u hebben we opnieuw een pick-up gevonden die ons weer naar Mandalay kon brengen. De pick-up zat van onder tot boven (ook op het dak) vol met eieren... maar er kan altijd nog wel wat bij (openbaar vervoer, the Burmese way, zie foto: wij mochten op de zitjes achteraan de pick-up zitten, twee jongens hingen er nog achteraan à la “mannen van de vuilniskar” en twee dames vonden nog een plekje op de zetel naast de chauffeur; de grote mand van één van hen mocht nog bovenop de stapel eieren op het dak). Deze keer zag het ernaar uit dat de rit terug naar Mandalay vlotjes zou verlopen. Tot we ergens halverwege weer aan de kant gingen staan. Het ging toch niet waar zijn! Iedereen lijkt altijd vlotjes te rijden met die ouwe bakken, behalve de onze lijkt het telkens te begeven. Eén van de jongens begon de weg terug te lopen... en kwam zo'n kwartiertje later terug met een houten blokje. Het blok dat ze gebruiken om achter de wielen te zetten om de auto niet te laten bollen, waren ze vergeten bij het restaurantje waar ze onderweg gegeten hadden (altijd - hoe kort of lang de afstand ook is - moeten ze hier onderweg ergens stoppen om iets te eten). Soit, we konden toch gewoon weer verder.
Maandag begon de dag weeral stralend, zoals alle voorbije dagen, joepie. Eerst weer een meer dan behoorlijk ontbijtje in het hotel (noedels, rijst, mohinga-soep, een eitje en fruitjes van de dag (banaan met af en toe iets anders)) en dan de straat op om een “blue taxi” te vinden, een kramikkelige oude kleine Mazda-pickup die ons de hele dag wilde rondvoeren naar een drietal oude hoofdsteden van het land. Na ongeveer een kwartiertje zoeken vonden we iets wat er op leek: een blauwe mini-pickup, maar zonder zitbankjes in de laadbak. Iets minder voor het achterwerk dus, maar toch goed genoeg voor ons. Even onderhandelen over de prijs dus, en dan op pad! Eerst naar Sagaing, een dorpje aan de andere kant van de rivier waar de heuvels volgeplant zijn met kloosters, pagoda's en stupa's. Van bovenop de heuvel hadden we een mooi zicht op de onderliggende vallei, al was het toch nog een beetje mistig hier en daar. En voor de eerste keer deze reis vroegen de locals (ook een vrouwelijke monnik) of ze niet met ons op de foto mochten. Wel gek eigenlijk, want er lopen hier toch nog wel witte mensen rond, maar om de een of andere reden vinden ze dat toch speciaal en grappig. De mensen, vooral (maar zeker niet uitsluitend) de kinderen, vinden het ook leuk om even vriendelijk “hello” te roepen, en barsten dan in giechelen uit als je iets terugzegt. Nadat we de heuvel terug afgelopen waren, zette onze chauffeur koers naar Inwa (met een lichte omweg omdat hij blijkbaar de weg niet kende) en dropte hij ons aan de rivier. Daar moesten we even de overzet op en aan de andere kant van de rivier stonden de paardenkoetsen ons al op te wachten, netjes geregeld en de prijs staat duidelijk geafficheerd, dus onderhandelen hoeft niet. Achteraf bleek zo'n koets wel een goeie zet, want de verschillende sites lagen toch wel ver uit elkaar en stonden nergens aangeduid. We stopten achtereenvolgens in Bagaya Kyaung (een groot klooster dat helemaal was opgetrokken uit teak), Nanmyin (een soort scheve uitkijktoren die vroegere deel uitmaakte van het paleis) en dan nog Maha Aungmye Bonzan, een oud klooster. Allemaal best wel mooi en prachtig gelegen tussen de velden en de palmbomen. Inwa was een absolute voltreffer!
Na Inwa reden we naar Amarapura, een dorpje aan een meer waarover een gigantische 1.200-meter-lange teaken brug gebouwd is, een van de iconen van Myanmar (zie ook de banner bovenaan onze blog). De dorpjes aan beide kanten van de brug waren niet zo bijzonder, en ook de kloosters konden ons maar matig bekoren (er waren wel een hele hoop kleine kindjes in een soort kinderopvang die allemaal op ons toegestormd kwamen toen we voorbijliepen, grappig en lief!), maar de brug is echt wel knap. We bleven hier dan ook enkele uren rondhangen, ook in afwachting van de zonsondergang,die we vanop een bootje (net als vele tientallen andere toeristen) bewonderden. Het einde van een leuke uitstap!
Op dinsdag besloten we Mandalay zelf wat te verkennen. Mandalay is een vrij moderne stad, die vanaf 's morgens heel bedrijvig is, met veel verkeer (taxi's, brommers, fietsers, voetgangers, trishaws (fietstaxi's), blue taxi's (kleine blauwe taxietjes), pick-ups, ...), veel mensen op straat: echt een drukte van je welste. Tegen de avond wordt het ineens heel kalm is lijken sommige straten bijna uitgestorven.
's Morgens bezochten we enkele kloosters in het zuiden van de stad. Na een verkwikkend ijsje, trokken we naar de Palace Grounds, waar een reconstructie van het vroegere paleis staat. Niet echt zeer de moeite, maar omdat we de fee van 10 USD voor het bezoeken van Inwa toch al hadden betaald (en die ook geldt voor een heel aantal bezienswaardigheden in Mandalay) namen we hier ook maar een kijkje. Het terrein waarop het paleis staat is enorm uitgestrekt en omringd met een vierkante gracht (waarvan elke zijde verschillende kilometers meet!). Een flink eindje wandelen om er te geraken... Na nog een aantal tempels te hebben bezichtigd, klommen we net voor zonsondergang op de Mandalay Hill, van waaruit je een mooi uitzicht hebt over de stad. We waren er blijkbaar niet de enigen, er stonden heel wat fotografen klaar, toestel in de aanslag! Daarna teruggewandeld eerst naar een restaurantje, daarna weer naar ons hotel. 's Avonds staan er meer dan dertig kilometers op de teller!


samen met de nonnen op de foto in Sagaing


botanische tuin in Pyin Oo Lwin


U Bein Bridge in Amarapura


en nog eens de brug


de brug by night


lokaal vervoer in Myanmar (ter info: er moet nog 3 man extra op in vergelijking met deze foto)


even snel passeren bij de kapper langs de weg