Kumamoto

Wanneer we in de loop van de namiddag in Kumamoto aankomen, checken we snel in in ons hotel (alweer de business-keten Toyoko Inn), droppen er onze grote rugzakken en rijden met de tram naar het centrum van de stad. Daar bekijken we het plaatselijke kasteel (enkel langs de buitenkant, want het is al te laat om nog binnen te gaan), en kuieren wat rond in de moderne winkelstraten, alvorens terug te wandelen naar ons hotel. Daar krijgen we een gratis maal aangeboden door het hotel (en nog lekker ook, dankuwel meneer Toyoko!), en kruipen we snel in bed om onze film verder af te kijken (ondertussen al in 3 stukken, omdat we geregeld in slaap vallen: het reizen is hier verdomd vermoeiend :-) ).
De volgende morgen gaan we alweer vroeg op pad om de nabijgelegen vulkaan Aso te bekijken en in het gebied errond te wandelen. Om er te geraken moeten we eerst een dik uur op de trein zitten, en dan nog een klein half uurtje op de bus. Het laatste deel van de klim naar de caldera of kraterwand doen we te voet, en boven worden we beloond met een mooi zicht op een klein meertje dat een knal-appelblauwzeegroene kleur heeft en van waaruit serieus veel damp en/of gassen naar boven komen. Het hele goedje stinkt ook wel en pakt serieus op de adem, maar mooi is het wel. Gelukkig hebben we de speciale bunkers die voorzien zijn om ons tegen eventueel overvliegende lavablokken moeten beschermen, niet nodig. Al de hele trip van op de trein en in de bus zit naast ons een Duitse man die op zijn eentje rondreist (chapeau!), en die man had duidelijk nood aan een babbeltje, want hij stopte maar niet. Wanneer we hem vertellen dat we verder door gaan wandelen, over een drietal toppen in de buurt, vraagt hij of hij met ons mee mag gaan. Uiteraard kan je zoiets moeilijk weigeren, dus gaan we met z'n drieën op pad. De man, die later een 70-jarige professor in de chemie blijkt te zijn, vordert wel wat trager dan ons, en moet ook geregeld even uitrusten, dus we vorderen een pak trager dan wanneer we dezelfde trip met zijn tweetjes zouden doen. Het uitzicht tijdens de wandeling is wel prachtig: dankzij het mooie weer hebben we een goed zicht op de buitenste grote krater (alles samen 124 km omtrek, de grootste te wereld), wat aangeeft dat er hier vroeger serieus wat vulkanische activiteit moet zijn geweest, en dat de huidige gassen daar maar een flauw afkooksel van zijn. Op de top is het heel koud, zo koud dat er een soort ijslaagje tegen de planten is aangevroren, wat de berg een mooi, wit uitzicht geeft. Na onze relatief geleidelijke klim volgt nog een steile afdaling van een kleine 2 uur, vooraleer we aan een parking komen, waar we gelukkig snel een lift vinden voor onze Duitse opa. Zelf wandelen we nog een 5-tal kilometer verder tot beneden in de vallei. Wanneer we 's avonds terug naar Kumamoto sporen, zit onze metgezel alweer op onze trein, grappig. Hij nodigt ons als bedankje voor onze hulp bij de tocht uit om 's avonds samen iets te gaan eten, en staat erop om achteraf de rekening te betalen.
De volgende dag staat er nog eens een echte reisdag op het programma: we treinen eerst van Kumamoto naar Fukuoka/Hakata, en vervolgens stappen we op de shinkansen naar Kyoto (alles samen goed voor zo'n dikke 700 km op de trein vandaag), waar we ons bezoek verderzetten dat we vorige week noodgedwongen, bij gebrek aan een slaapplaats, moesten afbreken.
Het relaas van onze Kyoto-trip deel 2 proberen we morgen te posten...
Tot dan!
groetjes
T&A


Het kasteel van Kumamoto by night


Onderweg naar de Aso-vulkaan


Krater van waaruit lekker walmende dampen komen


Zicht onderweg op onze wandeling


Van boven op de top!

Nagasaki

Er bestaat (nog) geen shinkansen-lijn tussen Fukuoka en Nagasaki, dus we doen er iets langer over dan we de laatste dagen gewend zijn (zo'n 2 uur), maar dit geeft ons nog wel wat tijd om 's namiddags al enkele zaken te bezoeken. We droppen snel onze rugzakken in het Toyoko Inn-hotel (een keten van business-hotels over heel Japan die best wel te betalen is, en wel meevalt), en gaan meteen op pad. We opteren voor de belangrijkste trekpleister van de stad: de musea en gedenkplaatsen van de tweede atoombom die 3 dagen na die boven Hiroshima hier gedropt werd. We spenderen hier weer de ganse namiddag aan, maar vonden het museum van Hiroshima wel beter in elkaar zitten dan dit van Nagasaki. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ook dit museum weer heel indrukwekkend is, en een diepe indruk nalaat. Net als Hiroshima, merk je aan alles dat dit een stad is die streeft naar wereldvrede en er alles aan wil doen om het gebruik van nucleaire wapens te te stoppen, mede door de herinnering aan de vreselijke gevolgen ervan levend te houden door haar tragische geschiedenis blijvend onder de aandacht te houden. 's Avonds eten we “american style”, (steak en hamburger) en dit is eens een welkome afwisseling tussen alle rijst- en noedelmaaltijden die we anders meestal eten. 's Anderendaags wandelen we door de rest van de stad, die opvallend veel buitenlandse invloeden vertoont (o.a. Nederlandse en Chinese). De huizen in de meer Europese wijken (the Dutch slopes), zijn wel mooi maar vallen een beetje uit de toon hier. Chinatown en de tempels in de stad hebben we snel gezien, zodat we nog even een kijkje gaan nemen bij de “brilbrug”, en ons weeral opmaken voor een volgende treinrit, die ons ditmaal naar Kumamoto zal brengen, zowat het meest zuidelijke punt van onze reis waarschijnlijk. Hoe het ons daar vergaat lezen jullie hier waarschijnlijk overmorgen wel...
Tot dan!
T&A


de architecturaal heel knappe "Nagasaki National Peace Memorial Hall for the Atomic Bomb Victims"


dezelfde "Nagasaki National Peace Memorial Hall for the Atomic Bomb Victims" maar dan bovengronds gezien, knap verlicht door 70.000 LED-lampjes, evenveel als het aantal slachtoffers dat de atoombom op 9 augustus 1945 maakte


Westerse huizen van de "Dutch Slopes"-wijk


de "brilbrug", je ziet waarom...


(bijna allemaal) gokverslaafden (ook dus in maatpak na het werk) die onder een oorverdovend lawaai pachinko spelen, een of ander onnozel geluksspel in een soort van lunapark dat je echt overal in Japan vindt

Fukuoka

Wanneer we maandagavond aankomen in Fukuoka, wandelen we nog even door de stad. Fukuoka blijkt een heel moderne stad met veel neon-verlichting en sjieke winkels die laat openblijven. 's Avonds eten we de lekkere plaatselijke specialiteit: “ramen” (een soort noedels, weeral heel lekker). We informeren ons ook al voor het eigenlijke doel van ons bezoek aan de stad: het jaarlijkse 14-dagen-durende sumo-tornooi van Fukuoka, een van de slechts 6 officiële sumo-tornooien die er bestaan en die de ranking en eretitels van de worstelaars bepalen. De op voorhand te reserveren tickets (kostprijs tussen de 31 en 140 euro) zijn voor morgen al allemaal de deur uit, zodat we enkel kunnen proberen om twee van het beperkt aantal tickets (20 euro) dat enkel op de dag zelf kan gekocht worden, te bemachtigen. De verkoop daarvan start om 8 uur 's morgens, maar we krijgen de raad om heel wat vroeger dan dat te beginnen aanschuiven, omdat we er anders wel eens zouden kunnen naast grijpen. Dinsdag 23/11 is immers een feestdag in Japan, dus verwachten ze heel wat geïnteresseerden.
Om 6 uur gaat de wekker weeral, daarna snel douchen en vertrekken naar de hal waar het tornooi plaatsvindt om te beginnen aanschuiven, en dan maar hopen dat we er vroeg genoeg bij zijn. Wanneer we rond 7 uur aankomen blijkt dat inderdaad het geval te zijn: we zijn nummer 7 en 8 in de rij, dus zijn we er zeker bij, jeuj. Enkele minuten later dagen nog 2 witte mensen op, Brett en Kirsten uit Canada, die een jaar in Fukuoka komen wonen, en onze metgezellen-voor-een-dag worden. Om 8 uur hebben we onze tickets beet, en schuiven we aan om een half uurtje later binnen te mogen en onze plaatsjes voor de rest van de dag in te pikken (deze goedkope tickets zijn ongenummerde plaatsen, dus wie eerst is, heeft de beste plekken van deze categorie). We laten wat spullen achter op onze stoeltjes om ze bezet te houden, en gaan heel wat dichter bij de ring zitten om beter te kunnen kijken. Dat kan makkelijk, want de zaal is nog heel erg leeg, en zal dit tot een uur of twee in de namiddag ook blijven. De kampen van de mindere goden starten evenwel om 8u30 en gaan aan een razend tempo door (in het begin zo'n 20 à 30 per uur). De meesten van de worstelaars zijn niet alleen dik, maar ook nog wel heel lenig en snel. Dat valt vooral op wanneer we beneden vlakbij de training ruimte naar de opwarmende worstelaars gaan kijken. Sommigen zijn ook gewoon enkel moddervet, zoals die op de foto hieronder :-)
We zitten nog niet eens op de middag en de meeste van de zowat 400 worstelaars die nu al moeten kampen, hebben echt al kolossale, gespierde benen. Van boven op onze plek valt dat niet echt op, maar hier beneden is dat echt wel indrukwekkend. En dat zijn dan nog maar de mindere goden, die meestal kleiner zijn dan Tom. Later op de namiddag komen de echte kolossen aan de beurt (meer dan twee meter groot, en vaak over de 150 kilo).
Rond 15 uur begint de zaal stilaan vol te lopen, en worden we verjaagd van onze plekjes dichterbij de ring. We moeten onze eigen stoeltjes opzoeken, jammer, want het zicht is toch heel wat minder. Rond 17u45 is de plaatselijke (want hier geboren) held, Kaio, een ozeki (de op een na hoogste categorie in sumo), aan de beurt, en gaat de zaal uit zijn dak. Tot groot jolijt van het publiek wint hij zijn kamp makkelijk. Daarna is het de beurt aan Hakuho, de enige op dit moment nog actieve yokozuna, de hoogst haalbare rang, waarvan er in de volledige geschiedenis van het sumo maar 69 van zijn geweest (de telling startte pas in 1749). Hij heeft heel wat meer moeite met zijn tegenstander, maar krijgt hem uiteindelijk toch tegen de grond. Tegen 18 uur zitten onze bijna 10-uur-aan-een-stuk sumo erop, en maken we nog een toertje door de stad, eten we eens lekker Indisch en zoeken we nadien moe maar voldaan ons bed op.
Woensdagmorgen trekken we nog even de stad in en zien we ze voor het eerst ook in het daglicht, maar Fukuoka is zo'n stad die overdag lelijker is dan 's avonds, dus houden we het snel voor bekeken en stappen om 11u20 de trein op richting Nagasaki.


Er bestaan geen gewichtscategorieën in sumo, wat soms wel tot een ongelijke strijd leidt


Een van de mindere goden, en dus nog wel benaderbaar (de echt goeie zijn supersterren hier). Wel een talentje denk ik ;-)


stevige billekes


elke keer hetzelfde ritueel voor de start van een kamp


af en toe wordt er ook wel stevig gebird


deze jongens hebben wel hun bokes allemaal schoon opgegeten


hard tegen onzacht


de beteren komen zich in groep presenteren voor hun wedstrijden beginnen


Hakuho, de enige op dit moment nog actieve yokozuna

Hiroshima

Na onze aankomst op zaterdagavond trekken we meteen de stad in, want er zou een of ander feest zijn, met een soort traditionele theateropvoering. Ter plaatse aangekomen zien we vooral heel veel volk, en een soort braderij met allerhande dure hapjes: 5 euro voor 1 vlees-sateetje, of 3 euro voor een klein pakje frietjes vinden we wat veel, dus we houden het bij kijken. Hiroshima is een (noodgedwongen) heel moderne stad (omdat in 1945 hier alles platgegooid is door de eerste atoombom), met brede lanen, hoge gebouwen, en veel volk op straat. De Japanners lopen altijd al wat anders gekleed dan ons over straat: alle combinaties kunnen hier, en vooral de minirokjes en -broekjes zijn hier in trek, liefst gecombineerd met van die wollige botjes onder of anders iets met een goeie hak, ook soms al bij jonge meisjes. Maar in Hiroshima gaan ze hier nog vlotjes over en heb je veel vrouwen met ontzettend hard opgezet, bol en gekleurd haar met nep-krullen die dan ook nog eens superhard geschminkt zijn. Ook de mannen/jongens hebben hier al eens graag een ander kleurke, en proberen net iets te hard om cool te zijn, grappig.
's Avonds eten we in een van de klassiekers van de stad (zowel qua locatie als qua gerecht): Okonomi-mura waar 21 restaurantjes verspreid over 3 verdiepingen allemaal een variant serveren op hetzelfde: een soort hartige pannenkoek met kool, spek/ham, ei, soja-scheuten, bruine saus en dan nog 2 andere ondefinieerbare poedertjes. Je eet met z'n allen aan een lange toog waarin 1 lange bakplaat is ingebouwd zodat je eten lekker warm blijft. Het smaakt verrukkelijk, mmm!
Zondag staan we op met een stralende zon. Perfect, want we hebben voor vandaag een uitstap naar Miyajima gepland, een van de (hier zijn ze weer) 3 mooiste vergezichten van Japan. We gebruiken onze railpass om (gratis, jeuj) 25 km verder te sporen, en daar dan de (alweer gratis dankzij onze railpass) ferry te nemen naar dit kleine eilandje. Ondanks het nog redelijk vroege uur (ongeveer 9 uur) is het hier al aardig druk, en ook de plaatselijke kleitrappers (wandelclub) zijn weer massaal op post: bergschoenen aan, wandelstokken in de hand en met een serieuze rugzak om stappen ze het dorp in en de berg op. Wij starten met een bezoek aan een drijvende tempel op palen van waaraan je leuke plaatjes kan schieten van datgene waarom we hier zijn: een grote oranje torii in het water (toch als het hoog tij is). Het zicht is wel mooi, maar een plaatsje in de top 3 lijkt me toch wat hoog gegrepen, zeker met al die gebouwen die je in de verte op het vasteland ziet als achtergrond. Nadien bezoeken we eerst een tempel een beetje verder op de heuvel, en stappen we de 535 meter hoge berg op. Een leuke wandeling, maar echt wel druk omdat het zondag is en mooi weer, en dus de Japanners echt massaal erop uit trekken. Als we in de vroege namiddag terug aan de zee komen, is het zo mogelijk nog erger. Het is daar echt bijna schouder aan schouder (allez, schouder aan zij want Tom steekt overal minstens zo'n 15 cm boven de rest uit) voortschuifelen, niet te doen! Terug in Hiroshima kuieren we nog wat door de stad en drijven we ons aantal gevonden cashes nog wat op. 's Avonds eten we voor het eerst niet-Japans: bij Ristorante Mario, waar we allebei een lekkere maar o zo kleine pasta eten. Zeker Tom heeft hiermee niet genoeg gegeten, en bezwijkt dan maar aan de druk en bestelt nog een Big Mac-menu bij McDonalds, ook smullen!
De volgende dag staat er iets helemaal anders op de planning dan de tempels en wandelingen van de voorbije dagen, en bezoeken we het uiterst indrukwekkende Peace Memorial Museum dat helemaal gewijd is aan de eerste atoombom die ooit in oorlogstijd is gebruikt en die deze stad totaal verwoest heeft op 6 augustus 1945. Geen plezierbezoekje, maar echt wel een must en een absolute aanrader. Kon iedereen hier maar eens een keertje binnenlopen, nucleaire wapens zouden snel tot het verleden behoren...
Na de middag stappen we weer op de shinkansen-trein met bestemming Fukuoka (of Hakata zoals de stad hier meestal genoemd wordt), waar we 1 uur en elf minuten later en een dikke 240 km verder aankomen (topsnelheid 291 km/u).
Over onze belevenissen daar zullen we jullie binnenkort berichten.
Tot dan!

Groetjes

T&A


okonomiyaki bij Okonomi-mura


de drijvende torii van Miyajima


de stappers naar de top van de Misen worden beloond met dit uitzicht


het kasteel van Hiroshima


Cenotaph met de vredesvlam in het Peace Memorial Park van Hiroshima


de A-bomb dome, zowat het enige gebouw dat na 6 augustus 1945 nog rechtstond omdat de atoombom zowat recht erboven explodeerde, en het dus niet omvergeblazen werd

Kyoto (part 1)

Toen we woensdagavond in ons hotelletje (Ryokan Yuhara) aankwamen, bleek dat wel een meevaller: supervriendelijke mensen, heel netjes en vorig jaar nog volledig herbouwd, een echte aanrader! We maken meteen gebruik van de internetverbinding in de lobby (jammer genoeg dus niet op onze kamer), en gaan daarna 2 huizen verder eten bij het authentieke (lees: oude en ietwat vuile maar niettemin door ons hotelletje aangeraden) mini-restaurantje bij een goedlachse oude kale dikkerd. Als we konden, waren we meteen na het openen van de deur teruggedraaid, want het zag er echt niet uit, maar dat kon dus niet, en achteraf was het ook niet nodig: de porties teppanyaki, een soort van gourmet, en okonomiyaki, een soort van Japanse pizza, waren voor een keertje lekker groot, en het was echt lekker en helemaal niet duur.
De volgende morgen gaan we weeral vroeg op pad, want in Kyoto is superveel te zien. We bezoeken vandaag het oostelijke deel van de stad waar heel wat tempels te vinden zijn ('t is te zeggen: heel Kyoto staat tjokvol tempels eigenlijk, meer dan 1.600 Boeddhistische tempels, en een dikke 400 Shinto schrijnen, waarvan er 16 op de Unesco werelderfgoed-lijst staan), en baseren ons hiervoor deels op de tips van Annemie Lelie (waarvoor dank Annemie!). Tot twee keer toe worden we gevraagd door Japanse schoolkinderen of we op enkele van hun (Engelstalige) vragen kunnen antwoorden, en of we met hen op de foto willen, waarschijnlijk heeft dit te maken met een schoolopdracht. In het geisha-district van de stad hebben we meteen geluk en kunnen we enkele geisha's en/of leerling-geisha's (maiko's) spotten, al zijn we niet helemaal zeker of het echte zijn, of geisha's-voor-een-dag (toeristen die zich laten omtoveren tot geisha). Ze zien er alleszins heel echt uit, en gedragen zich ook superstatig en sereen. Als het would-be's zijn, doen ze toch wel erg hun best... Gelukkig mogen we hen fotograferen, goed voor in ons fotoboek later :-)
's Middags werken we verder aan ons Japans-eten-lijstje en eten we voor het eerst tijdens de reis tempura, gefrituurde groenten en scampi's met een krokant korstje. Lekker! Na de middag denken we een stukje bospad te nemen i.p.v. de gewone weg (we hebben niet voor niks een wandel-gps bij), al komen we deze keer bedrogen uit: we stappen uiteindelijk zo'n anderhalf uur in de steile heuvels rond Kyoto, en worden slechts 1 keer beloond met een al bij al vrij pover uitzicht. We hebben ook behoorlijk wat moeite om terug op de normale wegen te komen omdat de weggetjes die er zijn, niet op onze Japan-kaart staan, en die er dan weer wel op staan in het echt niet blijken te bestaan. Uiteindelijk lukt het toch, en kunnen we nog net het bekende filosofen-pad afwandelen, en een laatste tempel van de dag meepikken, de befaamde “zilveren tempel” met een hele mooie (deels zand-)tuin errond. Jammer genoeg is de lichtinval voor het zand-gedeelte niet meer ideaal, bummer. Via het geisha-district wandelen we terug naar huis, en als we moe maar voldaan aan ons hotel komen, hebben we bijna 25 kilometer (allemaal te voet!) op onze teller staan... Na een verkwikkend bad (op voorhand “te reserveren”) kruipen we onder de wol.
De volgende dag staan we weeral vroeg op en zorgen we dat we bij de opening om 9u 's morgens aan een ander icoon van Kyoto en bij uitbreiding Japan staan, Kinkaku-ji of de gouden tempel. We zijn hier duidelijk niet alleen, want massa's schoolkinderen en ook heel wat mannen in pak en de occasionele toerist zijn eveneens present. De tempel en de bijhorende tuin is echt wel heel mooi, en dankzij de stralende zon (jeuj!) baadt hij in het licht. Daarna pikken we een andere bekende tempel mee, Ryoan-ji, met een wereldvermaarde zand-en-rots-tuin, ook speciaal en de moeite. De rest van de dag volgen nog heel wat andere tempels, en bezoeken we nog het keizerlijk paleis. We sluiten de dag af met een bezoek aan het futuristische station, een attractie op zich, dat echt supergroot en -sjiek is, en waar we ook onze eerste “tonkatsu” proeven, vleesjes in een korstje, voor de kenners: geen schnitzel-korst gelukkig maar meer een kipcorn-korst, ook lekker. Met stokjes eten begint ons gelukkig al aardig te lukken, want nergens krijg je “gewoon” bestek.
Zaterdagmorgen gaat zoals steeds weeral vroeg de wekker en bezoeken we eerst de schrijn van Fushimi-Inari waar je onder superveel flashy oranje “torii” die over de weg gezet zijn, moet doorstappen, zo'n 4 kilometer lang in de heuvels ten zuidoosten van Kyoto. Gelukkig zijn we vroeg ter plaatse, want op onze terugweg stromen de (bijna allemaal) Japanse toeristen weeral massaal toe. We passeren langs Kyoto station waar we alvast onze eerste shinkansen-ticketjes reserveren voor straks, en pikken nadien onze grote rugzakken op in het hotel waar we uitgewuifd worden door de oude vrouw des huizes en haar zoon, echt heel vriendelijke mensen.
In de shinkansen razen we met een snelheid van meer dan 250 km/u (met een piek van 272 km/u) tot in Okayama, waar we anderhalf uur later uitstappen om de plaatselijke tuin (een van de andere uit de top 3 van Japan) te bezoeken en foto's te schieten van het plaatselijke kasteel. De tuin (met veel gras, wat uitzonderlijk is voor Japan) valt wat tegen en het plaatjes schieten van het kasteel verloopt ook al vlot, zodat we een uurtje vroeger dan voorzien onze shinkansen weer opstappen en naar Hiroshima verdersporen.
Het verslag daarvan is werk voor morgen, net als enkele foto's bij onderstaande verslag...
Groetjes aan iedereen in België, en bedankt voor jullie berichtjes, altijd leuk om lezen hier onderweg!
T&A


een geisha in de straten van Kyoto


en nog eentje


de Kiyomizu-Dera tempel


Ginkaku-Ji, ofte de zilveren tempel die dus helemaal niet zilver is


Kinkaku-Ji, ofte de gouden tempel die wel degelijk goudkleurig is


Kyoto by night


enkelen van de duizenden torii rond Fushimi-Inari


het kasteel van Okayama

Kanazawa

Kombanwa,
vandaag een berichtje vanop de trein tussen Kanazawa en Kyoto (allez toch het schrijven ervan, het posten van het bericht gebeurde gewoon van in onze ryokan in Kyoto).
Gisterenavond hebben we een eerste keer niet-Japans gegeten, maar toch ook niet Europees: we kozen op aangeven van de bazin van onze ryokan voor een Indonesisch restaurant, omdat vooral Tom dat wel graag lust. Het was wel lekker, maar jammer genoeg zijn de porties hier nooit ruim bemeten, niet moeilijk dat die Japanners over het algemeen niet erg groot zijn, ze moeten gewoon wat meer bokes eten!
Ons hotel, Ryokan Murataya valt wel mee, al is het toch vooral wat vergane glorie. We zullen maar denken dat het een goed beeld geeft van de seventies in Japan ;-).
Na een verkwikkend nachtje op onze futons, gaan we alweer vroeg op pad, en we hebben zelfs het weer mee, jeuj! We bezoeken eerst dé topattractie van de stad en eigenlijk de enige reden waarom we Kanazawa aandoen: de Kenroku-en-tuin. Als we de verschillende reisgidsen mogen geloven een van de top-3 tuinen van Japan (Japanners werken graag met top-lijstjes). De tuin is echt wel mooi, zeker nu de zon schijnt en (ik weet het, we vallen in herhaling) de bladeren van de bomen prachtig verkleuren. Onze fototoestellen draaien overuren, we zullen vanavond onze laptop weeral kunnen vullen... Wat ook wel leuk is: de Japanners genieten ook zelf echt wel van die kleuren. Ze trekken er zelf massaal op uit, gewapend met een fototoestel of een hippe GSM (zelfs de bomma's hier) om de blaadjes en bomen te fotograferen. Je ziet ook steevast groepjes mensen in kostuum in die tuinen en parken rondlopen, alsof ze met de collega's een uitstapje maken om de herfstpracht te bewonderen. Het nadeel is dan natuurlijk wel dat wij moeilijker een hotelletje vastkrijgen, maar dat nemen we er dan wel bij.
Na de tuinen bezoeken we ook nog het kasteel annex park, maar dat valt een beetje tegen, dus daar kramen we snel op. Het geisha-district van de stad met zijn oude houten huizen kan ons dan meer bekoren. Nadien gaan we nog naar de samurai-wijk en bezoeken we het Nomura-huis, het huis van een rijke samurai, met alweer een prachtig aangelegde tuin met superdikke koi-karpers erin, ook wel mooi. Om iets over twee zijn we terug aan ons hotel om onze rugzakken op te halen en maken we ons alweer klaar om naar Kyoto te sporen.


de takken van de bomen worden in Kenroku-en al vastgebonden om te vermijden dat ze door de zware sneeuw gaan doorhangen en afknakken


een vijver in Kenroku-en


oude houten huizen in het Geisha-kwartier


de mooie tuin van het Nomura-samurai-huis

Takayama

Mmm, voor het eerst deze reis heeft Tom heerlijk geslapen (10 uur aan een stuk, waarschijnlijk omdat op onze tatami deze keer een echte matras licht en geen Japanse futon (een veel dunnere mat).
Het was wel aangekondigd, maar het blijft toch even schrikken: het is vandaag zo'n 7 graden kouder dan gisteren (8 i.p.v. 15°C) en als toemaatje krijgen we daarbovenop nog wat miezer-regen. We doen dus wat extra lagen aan, en we zijn ook blij dat we onze handschoenen hebben meegenomen. Takayama is vooral bekend omwille van zijn oude stadsgedeelte waarin nog enkele straten vol staan met oude huizen, en zijn sake-brouwerijen die hier gevestigd waren omwille van het zuivere bergwater. Ook weeral heel mooi, en vooral lekker toeristisch aangepakt, zonder dat het te kitscherig wordt. We zien hier ook opvallend veel meer “witten” dan in Matsumoto, al blijft dat gelukkig toch de minderheid, en valt het vooral op hoeveel de Japanners in hun eigen land rondreizen. We beginnen de dag met de 2 ochtendmarktjes van de stad af te schuimen, waar vooral lokale etenswaren worden verkocht, die vaak heerlijk ruiken, zowel de zoete als de hartige dingen. Nadien bezoeken we de straten met de oude houten huizen waar het echt over de koppen lopen is. Daarna starten we een 4-km lange wandeling langs een 15-tal tempels, de ene al mooier dan de andere, en hier is het gelukkig een stuk rustiger. In de buurt van de tempels bevindt zich ook een heel mooi kerkhof waar de graven op de bergflanken liggen tussen de alweer prachtige gekleurde bomen. 's Middags eten we weer Hida-beef, een keertje met rijst en Japanse uitjes, en een keertje met udon-noedels en curry, en het is allebei weer superlekker. Totnogtoe eten we hier echt heel goed, en als je wat uitkijkt, kan je de prijs toch nog wat beperken. Na de middag slenteren we nog wat door de stad, en bezoeken we het Yoshijima-huis, de woning van een vroegere rijke sake-producent: wel mooi, al was het binnen ook nog altijd superkoud. 's Avonds proberen we al wat hotelletjes vast te leggen voor de komende dagen, en dat verloopt veel minder vlot dan gehoopt. Voor Kanazawa, onze volgende stopplaats aan de noordwest-kust van Japan, hadden we van de eerste keer prijs, maar voor Kyoto, de culturele hoofdstad van Japan die we daarna zouden aandoen verloopt dat heel veel moeilijker: pas na heel wat hotelletjes te laten rondbellen (door de supervriendelijke mensen van ons hotel in Takayama, want echt bijna niemand spreekt hier Engels) kunnen we 3 nachten vastleggen in plaats van de 5 die we in gedachten hadden. We besluiten die alvast maar te nemen, en wanneer we binnen een week of zo in de omgekeerde richting (op weg naar Tokyo) opnieuw door Kyoto passeren, blijven we er dan nog wel enkele nachten slapen. Het lijkt echt onmogelijk om voor het komende weekend iets vast te leggen in Kyoto of Nara, een stadje in de buurt, echt alle 15 hotels die we laten bellen zitten vol. Er zit een verlengd weekend aan te komen voor de Japanners (dinsdag 23 november is hier blijkbaar een feestdag) en dan trekken ze er weer massaal op uit, vooral richting Kyoto en Nara waar het dan de absolute topperiode is om de herfstkleuren te bewonderen. We besluiten dan maar om na die 3 nachten meteen door te reizen richting Hiroshima, een stad zo'n 250 km verder, en proberen daar dan morgen wel een slaapplaats te versieren. We onderbreken ons hotel-opzoekwerk om iets te gaan eten, en opteren voor kippenblokjes (geen topper, gewoon ok) en 6 verschillende yakitori, maar die vallen een beetje tegen. Aangezien Takayame een sake-stad is, drinken we dat voor het eerst deze reis, al is het wel behoorlijk stevig om bij het eten te drinken... Na het eten zetten we ons opzoekwerk verder en van de geplande film-avond komt jammer genoeg niets meer in huis, en we hadden nog wel nootjes en chips voorzien... Het is al na twaalven als onze ogen echt toevallen en we ons bed opzoeken, wat we ongeveer 2 meter verder dan ook vinden.
Wanneer we dinsdag opstaan, blijkt het weer helemaal opgeklaard, jeuj! Het is natuurlijk nog wel behoorlijk koud, maar onder een stralende zon valt dat beter te verteren. We brengen een bezoek aan Hida-No-Sato, een soort Bokrijk-achtige bedoening waar een aantal van de traditionele houten huizen met V-vormig puntdak uit de sneeuwrijke streek te bewonderen zijn. Na ongeveer anderhalf uur hebben we het hier gezien, en trekken we terug naar Takayama-stad om bij de plaatselijke Franse bakker heerlijke broodjes te verorberen, lekker! We lopen nog een keertje door het oude stadsgedeelte en laten onze railpass na een dagje rust opnieuw renderen door kort na de middag te vertrekken naar onze volgende bestemming: Kanazawa.

Tot over enkele dagen!


een straat in de oude wijk van Takayama


sakevaten geven aan waar de brouwerijen gevestigd zijn


de pagode van de oudste tempel van de stad


wat is er mooier: de tempel of de kleuren?


er zijn slechtere laatste rustplaatsen...


herfstpracht in het park


een zicht op het Bokrijk van Takayama


de huizen in Hida-stijl

Een stapje terug in de tijd: wandelen in de Kiso Vallei

Hoi iedereen,
gisterennacht nog even de planning voor vandaag bekeken, omdat het blijkbaar niet zo simpel is om te gaan wandelen in de Kiso-vallei en daarna met alle bagage verder door te reizen naar Takayama, zo'n 3,5 treinuren verder. We hadden gehoopt om iets langer te kunnen slapen, maar blijkbaar was de enige degelijke oplossing om al om 7u de trein te nemen richting Nakatsugawa, de grootste stad in de buurt van de vallei. Bummer, reizen kan toch afzien zijn soms ;-)
Enfin, toch die trein gehaald dus, en zo'n 1u15 later waren we in die stad. Daar dan onze grote rugzakken in een locker gepropt (vrij lastig om ze allebei in de enige vrije ietwat grotere locker te krijgen, maar na wat duwwerk is dat toch gelukt), en met onze kleine rugzakken de bus op richting ons vertrekpunt van de wandeling voor vandaag, Magome. Het speciale aan deze vallei is dat de postroute uit de Edo-periode (17de tot halfweg 19de eeuw) hierlangs passeerde, en dat enkele van de onderweg gelegen dorpjes nog de sfeer van toen uitademen. 't Is te zeggen: de huisjes zien er nog hetzelfde uit als toen (alle zichtbare kenmerken van nu, zoals telefoon- en elektriciteitspalen, worden steevast uit het straatbeeld geweerd), maar de meeste ervan zijn vervangen door souvenirwinkeltjes of restaurantjes. Wel gezellig, maar echt authentiek kan je het bezwaarlijk noemen. We wandelden dus zo'n 8,5 km tussen Magome en Tsumago, 2 van zulke traditionele dorpjes, best wel fijn maar toch echt wel druk, waarschijnlijk ook al omdat het zondag was en de Japanners dan zelf massaal op pad gaan. Onderweg kruisten we echt superveel andere stappers, dus we hebben onze Japanse woordenschat weer wat kunnen oefenen, vooral dan het woordje “konichi-wa” (goeiemiddag). Langs de weg stonden er ook plakaatjes die aangaven dat je in beren-gebied kwam, en waren er geregeld ook bellen voorzien langs de kant van de weg die je kon luiden om de beren op afstand te houden. Hele wat wandelaars hadden ook belletje aan hun rugzak gehangen met hetzelfde doel, en blijkbaar was dat wel effectief want we hebben jammer genoeg geen enkele beer kunnen spotten. De wandeling zelf was wel leuk, zo door de bossen met de echt wel schitterende herfstkleuren. Om een of andere reden lijken de bomen hier veel meer en fellere kleuren te hebben dan bij ons, zeker de Japanse kerselaars en esdoorns! Aangekomen op onze eindbestemming Tsumago, moesten we eerst nog een bus nemen naar een iets groter stadje wat verderop, om opnieuw richting onze rugzakken te sporen en nadien verder naar Nagoya, de stad van Toyota. Daar hebben we enkel van trein gewisseld,(we hadden geen tijd om de stad te bezoeken), maar blijkbaar hebben we daardoor niet echt veel gemist. Het station leek wel supergroot en keidruk, en vlak naast het station konden we ook nog even een blik werpen op enkele wolkenkrabbers, waaronder de vijfde hoogste toren van Japan. Na nog eens dik 2 uur sporen kwamen we aan in Takayama, waar we weer 2 nachten zullen slapen,deze keer in de Rickshaw Inn. De rit hiernaartoe was wel mooi omdat je langs de Hida-gawa-rivier rijdt door diepe kloven gevuld met diepblauw water tussen de bossen in felle herfstkleuren. 's Avonds eten we Hida-vlees (in sukiyaki-vorm en met hoba-miso), echt heel lekker en zoals steeds hier bij super-vriendelijke mensen! Na het eten is Tom supermoe (heeft al 4 nachten achter elkaar minder dan 5 uur geslapen), dus die valt om 21u al als een blok in slaap.


de watermolen van Magome


Magome City, downtown eigenlijk


nog een watermolen onderweg


mooie herfstkleuren


Tom houdt de beren op een veilige afstand met de berenbel