Kyoto (part 1)

Toen we woensdagavond in ons hotelletje (Ryokan Yuhara) aankwamen, bleek dat wel een meevaller: supervriendelijke mensen, heel netjes en vorig jaar nog volledig herbouwd, een echte aanrader! We maken meteen gebruik van de internetverbinding in de lobby (jammer genoeg dus niet op onze kamer), en gaan daarna 2 huizen verder eten bij het authentieke (lees: oude en ietwat vuile maar niettemin door ons hotelletje aangeraden) mini-restaurantje bij een goedlachse oude kale dikkerd. Als we konden, waren we meteen na het openen van de deur teruggedraaid, want het zag er echt niet uit, maar dat kon dus niet, en achteraf was het ook niet nodig: de porties teppanyaki, een soort van gourmet, en okonomiyaki, een soort van Japanse pizza, waren voor een keertje lekker groot, en het was echt lekker en helemaal niet duur.
De volgende morgen gaan we weeral vroeg op pad, want in Kyoto is superveel te zien. We bezoeken vandaag het oostelijke deel van de stad waar heel wat tempels te vinden zijn ('t is te zeggen: heel Kyoto staat tjokvol tempels eigenlijk, meer dan 1.600 Boeddhistische tempels, en een dikke 400 Shinto schrijnen, waarvan er 16 op de Unesco werelderfgoed-lijst staan), en baseren ons hiervoor deels op de tips van Annemie Lelie (waarvoor dank Annemie!). Tot twee keer toe worden we gevraagd door Japanse schoolkinderen of we op enkele van hun (Engelstalige) vragen kunnen antwoorden, en of we met hen op de foto willen, waarschijnlijk heeft dit te maken met een schoolopdracht. In het geisha-district van de stad hebben we meteen geluk en kunnen we enkele geisha's en/of leerling-geisha's (maiko's) spotten, al zijn we niet helemaal zeker of het echte zijn, of geisha's-voor-een-dag (toeristen die zich laten omtoveren tot geisha). Ze zien er alleszins heel echt uit, en gedragen zich ook superstatig en sereen. Als het would-be's zijn, doen ze toch wel erg hun best... Gelukkig mogen we hen fotograferen, goed voor in ons fotoboek later :-)
's Middags werken we verder aan ons Japans-eten-lijstje en eten we voor het eerst tijdens de reis tempura, gefrituurde groenten en scampi's met een krokant korstje. Lekker! Na de middag denken we een stukje bospad te nemen i.p.v. de gewone weg (we hebben niet voor niks een wandel-gps bij), al komen we deze keer bedrogen uit: we stappen uiteindelijk zo'n anderhalf uur in de steile heuvels rond Kyoto, en worden slechts 1 keer beloond met een al bij al vrij pover uitzicht. We hebben ook behoorlijk wat moeite om terug op de normale wegen te komen omdat de weggetjes die er zijn, niet op onze Japan-kaart staan, en die er dan weer wel op staan in het echt niet blijken te bestaan. Uiteindelijk lukt het toch, en kunnen we nog net het bekende filosofen-pad afwandelen, en een laatste tempel van de dag meepikken, de befaamde “zilveren tempel” met een hele mooie (deels zand-)tuin errond. Jammer genoeg is de lichtinval voor het zand-gedeelte niet meer ideaal, bummer. Via het geisha-district wandelen we terug naar huis, en als we moe maar voldaan aan ons hotel komen, hebben we bijna 25 kilometer (allemaal te voet!) op onze teller staan... Na een verkwikkend bad (op voorhand “te reserveren”) kruipen we onder de wol.
De volgende dag staan we weeral vroeg op en zorgen we dat we bij de opening om 9u 's morgens aan een ander icoon van Kyoto en bij uitbreiding Japan staan, Kinkaku-ji of de gouden tempel. We zijn hier duidelijk niet alleen, want massa's schoolkinderen en ook heel wat mannen in pak en de occasionele toerist zijn eveneens present. De tempel en de bijhorende tuin is echt wel heel mooi, en dankzij de stralende zon (jeuj!) baadt hij in het licht. Daarna pikken we een andere bekende tempel mee, Ryoan-ji, met een wereldvermaarde zand-en-rots-tuin, ook speciaal en de moeite. De rest van de dag volgen nog heel wat andere tempels, en bezoeken we nog het keizerlijk paleis. We sluiten de dag af met een bezoek aan het futuristische station, een attractie op zich, dat echt supergroot en -sjiek is, en waar we ook onze eerste “tonkatsu” proeven, vleesjes in een korstje, voor de kenners: geen schnitzel-korst gelukkig maar meer een kipcorn-korst, ook lekker. Met stokjes eten begint ons gelukkig al aardig te lukken, want nergens krijg je “gewoon” bestek.
Zaterdagmorgen gaat zoals steeds weeral vroeg de wekker en bezoeken we eerst de schrijn van Fushimi-Inari waar je onder superveel flashy oranje “torii” die over de weg gezet zijn, moet doorstappen, zo'n 4 kilometer lang in de heuvels ten zuidoosten van Kyoto. Gelukkig zijn we vroeg ter plaatse, want op onze terugweg stromen de (bijna allemaal) Japanse toeristen weeral massaal toe. We passeren langs Kyoto station waar we alvast onze eerste shinkansen-ticketjes reserveren voor straks, en pikken nadien onze grote rugzakken op in het hotel waar we uitgewuifd worden door de oude vrouw des huizes en haar zoon, echt heel vriendelijke mensen.
In de shinkansen razen we met een snelheid van meer dan 250 km/u (met een piek van 272 km/u) tot in Okayama, waar we anderhalf uur later uitstappen om de plaatselijke tuin (een van de andere uit de top 3 van Japan) te bezoeken en foto's te schieten van het plaatselijke kasteel. De tuin (met veel gras, wat uitzonderlijk is voor Japan) valt wat tegen en het plaatjes schieten van het kasteel verloopt ook al vlot, zodat we een uurtje vroeger dan voorzien onze shinkansen weer opstappen en naar Hiroshima verdersporen.
Het verslag daarvan is werk voor morgen, net als enkele foto's bij onderstaande verslag...
Groetjes aan iedereen in België, en bedankt voor jullie berichtjes, altijd leuk om lezen hier onderweg!
T&A


een geisha in de straten van Kyoto


en nog eentje


de Kiyomizu-Dera tempel


Ginkaku-Ji, ofte de zilveren tempel die dus helemaal niet zilver is


Kinkaku-Ji, ofte de gouden tempel die wel degelijk goudkleurig is


Kyoto by night


enkelen van de duizenden torii rond Fushimi-Inari


het kasteel van Okayama