Na alweer een lange rit van een uur of 5à6, komen we aan in een van de dorpjes in de buurt van Bwindi Impenetratable Forest NP. Dé reden om tot hier te komen, zijn de berggorilla's die je hier kan proberen te spotten. In heel de wereld leven er nog zo'n 800, en in Bwindi vind je ongeveer de helft hiervan. De rest zit in Rwanda, en in de Virunga's in Congo. Nadat we gisteren vanuit Lake Bunyonyi hierheen zijn gereden, werden we 's avonds ingelicht over wat onze de volgende dag te wachten zou staan: opstaan om 6u, ontbijten, daarna een half uurtje rijden over een hele slechte weg naar het NP voor een briefing over do's en don'ts door parkwachters, en dan op pad in kleinere groepjes. Wij zullen samen op pad gaan met het Nederlandse koppel, en vinden dat zeker ok: een heel leuk koppel en bovendien zien het er behoorlijke stappers uit, en ook leuk meegenomen: ze hebben een indrukwekkend arsenaal aan fotomateriaal bij, en zullen dus zeker leuke plaatjes kunnen schieten van de gorilla's :-) Verder vormen ook de Canadezen een groepje met hun drieën, en zitten de andere 6 in een Duitstalig groepje.
De volgende morgen wroeten we ons een weg door de modder, krijgen we wat uitleg aan de rand van het woud, en moeten we gek genoeg heel de weg terugrijden om het park via een andere kant binnen te gaan, eigenlijk op 5 minuutjes aan de andere kant van ons hotelletje/campsite. We beginnen pas te stappen rond 9u45, maar rond een uur of 7 zijn er ook al 2 “trackers” vertrokken, een soort verkenners die vooruit worden gestuurd en de gorilla's moeten lokaliseren zodat de gidsen weten waar ze later de toeristen moeten naartoe brengen. Die trackers beginnen op de plaats waar ze de vorige dag de gorilla's het laatst hebben gezien, en proberen dan hun spoor te volgen. Hoelang ze erover doen om de gorilla's te vinden, kan blijkbaar sterk verschillen: de gorilla's maken elke dag een nieuw nest, en soms ligt dat vlakbij, maar soms ook heel wat verder weg. Daarom kan men ook niet op voorhand zeggen hoe lang je zal moeten wandelen om de gorilla's te zien te krijgen (als dat überhaupt al lukt). Eerst wandelen we vrij vlak door de velden, maar al vrij snel moeten serieus stijl omhoog. Gelukkig is onze conditie blijkbaar behoorlijk goed, en kunnen we er een aardig tempo op nahouden. Eens op de top van de eerste heuvel, verandert het landschap plotsklaps: wandelden we eerst nog door terrassen met plantages, dan begint nu opeens het “impenetratable forest”, een zeer dichtbegroeid en vochtig regenwoud. We wandelen tot ongeveer half twaalf in het park, maar omdat we dan op een tweesprong komen en de trackers de gorilla's nog niet hebben kunnen lokaliseren, lassen we een rustpauze in om zeker niet de verkeerde kant op te gaan. Na een uurtje krijgen we het bericht dat de trackers ondertussen toch de gorilla's hebben gevonden (jippie!!!), dus kunnen we verder op weg. Na nog eens een klein halfuurtje (waarbij het jammer genoeg ook flink beginnen regenen is), vertelt de gids ons dat we onze wandelstokken moeten achterlaten om de gorilla's niet af te schrikken. We zijn dus kennelijk vlakbij, spannend!
Nauwelijks enkele tientallen meters verder zien we hem: de brede rug van een silverback (volwassden mannetjesgorilla) die onder een boom zit te schuilen voor de regen, enorm indrukwekkend! We zitten op nauwelijks 3-4 meter van deze kolos, schuin boven hem. En het wordt nog indrukwekkender wanneer hij blijkbaar ietwat geïrriteerd raakt, en een schijnaanval uitvoert op onze groep, wat gepaard gaat met luid gebrul. Gelukkig staan de 2 trackers en onze gids vlakbij en weten ze wat ze moeten doen: zelf ook veel lawaai maken en hard op de grond kloppen met hun machete. Gelukkig werkt het en gaat de gorilla wat verderop zitten. Even later blijkt waarom de silverback zo agressief, of beter gezegd beschermend was: uit de bosjes komt een vrouwtje met een kleintje op haar buik. We hebben het geluk deze 3 en later ook nog 3 andere gorilla'ste mogen volgen gedurende bijna anderhalf uur, echt super!
Een beetje moe maar zeker voldaan keren we naar onze auto terug, maar jammer genoeg krijgen we het laatste kwartier van de tocht nog een gigantisch zware stortbui over ons heen en zijn we echt kletsnat. Het zal nog 2 dagen duren op onze spullen (rugzakken, kleding en schoenen) droog te krijgen, maar het was het zeker waard! 's Avonds op de campsite worden we nog vergast op een soort van Ugandees zang- en dansfeest wat eigenlijk best nog wel leuk was. En toen was het alweer slaapjestijd.
Tot de volgende!
En onze Nederlandse medereizigers maakten volgend leuk filmpje van deze dag (dikke merci aan Erik en Diane!!!)
