Nikko en Tokyo

Woensdagavond zijn we iets voor achten 's avonds gearriveerd in ons hotel in Tokyo en hebben we nog even de tijd genomen om even een toertje in de buurt van het hotel te maken, en iets te gaan eten. Donderdag stond de wekker voor de verandering (not!) weer eens vroeg omdat die dag de laatste dag is dat onze railpasses geldig zijn, en we ze dus nog eens goed willen laten renderen. We hebben nog maar eens een shinkansen-ritje gepland richting Nikko (eigenlijk Utsonomiya, de grootste stad in de buurt om precies te zijn, het laatste stuk was met een lokale trein) om daar vandaag de vele tempels in deze oude hoofdstad te gaan bekijken. In tegenstelling tot de meeste andere tempels in Japan, zijn de tempels in Nikko weelderig gekleurd en voorzien van het nodige bladgoud. Best wel mooi, al hebben we het op zo'n 3 uur tijd wel allemaal gezien. 's Middags eten we lekkere yakitori (gegrild kippenvlees met sojasaus op een stokje, mmm)! Tegen iets voor vieren zijn we terug in Tokyo, en sporen we meteen door naar een van de hoogste wolkenkrabbers in het westen van de stad: de Tokyo Metropolitan Government Building (ons hotel is in het oosten), waar we gratis naar de bovenste verdiepingen mogen, jeuj. Daarna stappen we ook nog af in Shibuya, het hippere jongere gedeelte van de stad waar zich een afschuwelijk druk en daarom berucht kruispunt bevindt: Shibuya Crossing. Elke keer het licht hier op groen springt (tegelijkertijd in alle richtingen: “horizontaal”, “verticaal”, maar ook “diagonaal”) steken er hier letterlijk honderden mensen tegelijk de straat over, en verspreiden ze zich echt als mieren over de omgeving, niet te doen!
Vrijdag doen we een grote wandeling in het noordwestelijke deel van de stad en drijven we ons aantal gevonden caches nog wat verder op (bijna 50 al, jippie). We wandelen langs tempels, hoge buildings en parken, allemaal wel ok, maar op het eerste zicht vinden we Tokyo toch wat karakter missen. Dat is misschien ook wel logisch: ook Tokyo is in de tweede wereldoorlog heel zwaar gebombardeerd geweest, dus veel dat van daarvoor dateert staat er niet meer recht. Maar toch: het is hier wel ongelofelijk druk, maar qua gevoel van wereldstad staat New York en ook wel Parijs toch nog wel een of enkele trapjes hoger.
Zaterdag lopen we eerst langs Tsukiji fish market, de grootste vis- en zeevruchtenmarkt ter wereld. Vroeger kon je hier als toerist (als je om 4u30 ter plekke was) ook de veiling van de grote tonijnen meemaken. Dat is nu jammer genoeg sinds kort niet meer toegelaten (de toeristen zouden teveel in de weg gelopen hebben en de vissen hebben aangeraakt en zo), maar het bespaart ons wel nog een keertje supervroeg opstaan. Wanneer we rond 10u30 ter plaatse zijn, is de markt nog wel open, maar zijn de grootste vissen al lang verkocht. We lopen even door de gigantische markt, en in tegenstelling tot wat eigenlijk de bedoeling was, vinden we het nog wat vroeg om al sushi te gaan eten, en gaan we opnieuw naar Shibuya (met het drukke kruispunt) waar ook vele grote warenhuizen zijn en gaan we enkele uurtjes shoppen, o.a. bij Tokyu Hands, waar je echt alles kan kopen. We zijn hier toch enkele uurtjes zoet en gaan intussen nog eens een keertje pizza- en spaghetti-buffet eten bij Shakeys (waar we ook in Osaka al eens (net iets teveel) waren gaan eten), maar deze keer doen we het wat rustiger aan. 's Avonds lopen we via het futuristische Tokyo International Forum en de wijk Ginza (bekend om zijn chique winkels en neon-verlichte straten) terug naar huis.
Zondag bezoeken we eerst het grote groene gedeelte in het centrum van de stad dat gevormd wordt door het keizerlijk paleis en de omliggende tuinen (waarvan er slechts een klein deel toegankelijk zijn voor het publiek). Zo geweldig mooi zijn deze tuinen niet (ofwel zijn we al te veel verwend geweest op andere plaatsen), en ook een naburig park kan ons maar matig boeien. Daarna nemen we de metro naar het Yoyogi-park, een park waar echt geleefd wordt (spelende families, straatartiesten, ...) maar dat ook bekend is voor de opvallende figuren die er rondlopen (zoals de “gothic girls”, de Japanse Elvissen (of zijn het John Travolta's?). Nu lopen er in heel Tokyo en bij uitbreiding in heel Japan al wel veel wacko's rond, maar vooral de gothic girls springen er toch nog wel uit. Het is onmogelijk voor te stellen dat die meisjes eerder die dag aan de eettafel thuis zeiden dat ze een namiddagje naar buiten gingen en dat hun ouders goedkeurend toekeken toen ze de ouderlijke deur achter zich dichttrokken. En zo lopen er niet 2 maar vele tien- of misschien wel honderdtallen rond (er was blijkbaar een of ander groot concert gepland later die dag). Wel grappig om ze zo rond te zien lopen... 's Avonds eten we in de wijk Roppongi bij Gonpachi, een restaurant dat dienst gedaan heeft als decor voor een deel van de Kill Bill-films van Quentin Tarantino. Voor de liefhebbers vind je hieronder enkele scenes die zich hier afspelen. Bij ons ging het er iets vriendelijker aan toe ;-) We eten voor een keertje heel uitgebreid: een heerlijk 6-gangen-menu met alles erop en eraan, lekker!

Op onze laatste dag van de reis hebben we nog eens duchtig gebruik gemaakt van een metro-dagticket om de stad rond te sjezen. We startten bij een wijk in noorden van de stad met allemaal kleine straatjes waar veel buitenlanders (vooral Fransen) wonen. Daarna zijn we nog eens naar boven geweest op een van de hoge wolkenkrabbers om de stad ook bij daglicht nog eens van bovenuit te aanschouwen. 's Middags zijn we dan nog eens teruggekeerd naar de vismarkt om te doen wat we vorige keer niet gedaan hebben: heel lekkere en superverse sushi gaan eten, mmm! Als afsluiter zijn we dan nog eens terug naar Ginza getrokken, de neon-verlichte wijk om nog wat te shoppen, en daarna terug naar het hotel om dit laatste blogberichtje vanuit Japan af te ronden, en onze rugzakken opnieuw in te laden.
Morgenvroeg vertrekken we weer richting Belgische winterkou, en kunnen we beginnen aftellen naar de kerstdagen en onze verhuis.
Bedankt voor jullie vele reacties, altijd fijn om die te horen onderweg, en tot binnenkort!
groetjes
T&A


Rijkelijk versierde tempel in Nikko


Overheerlijke Belgische wafels zijn hier in trek!


Verse visjes kijken je aan op de Tsukiji vismarkt


De drukke Shibuya crossing


Het moderne Tokyo International forum in de wijk Ginza


Het keizerlijke paleis


Zijn het Elvissen of John Travolta's?


Enkele "gothic girls" in Yoyogi park


De "Eiffeltoren" van Tokyo: zoek de zeven verschillen met de echte


Restaurant Gonpachi: zoek de zeven verschillen tov de filmpjes en zoek Tom op de foto

Koyasan & Nara

Weeral de wekker om 6u15 vandaag, want we nemen eerst de trein (een dik uur) naar Nara, waar we onze grote rugzakken droppen in de plaatselijke Toyoko Inn, en daarna meteen doorreizen naar Koyasan (verschillende treinen, een kabelbaan en een bus, alles samen zo'n dikke 3 uur onderweg). Koyasan is een belangrijk boeddhistisch centrum waar naast enkele belangrijke tempels ook een nogal surreëel aandoend kerkhof te vinden is tussen hoge cederbomen van vele honderden jaren oud. We waren eigenlijk eerst van plan om hier te overnachten in een tempel, maar ondanks ons toch wel strakke reistempo hebben we hiervoor helaas geen tijd meer. We lopen enkele uren rond in het dorp om het kerkhof en enkele tempels te bekijken, maar eigenlijk vinden we er niet zo superveel aan. Zouden we onderhand wat verzadigd kunnen raken van al dat tempelgeweld hier? Daarom vinden we het uiteindelijk niet zo erg dat we rond 17u30 al opnieuw moeten vertrekken richting onze slaapplaats Nara (opnieuw 3 uur onderweg), waar we toch wel lichtjes vermoeid toekomen, maar eerst nog een lekkere curry-schotel eten vooraleer we in ons bedje kruipen.
Woensdag ligt er na mijn ochtenddouche een verjaardagskaart van Annemie op mijn hoofdkussen, leuk! We zijn weeral vroeg op pad (reizen is afzien) want we willen vandaag Nara bezoeken, de eerste permanente hoofdstad van Japan (gedurende zo'n 75 jaar ergens in de 8ste eeuw). Op het programma staan, je raadt het al: tempels! Deze exemplaren vallen wel mee, en wat ook wel leuk is, zijn de halftamme bambi's die hier vrij rondlopen doorheen het deel van de stad waar de meeste tempels zich bevinden. Tegen 1 uur 's middags hebben we het hier zowat gezien, en gaan we lekker lunchen in een lokaal restaurantje van een of andere Japanse popster. Nadien gaan we onze grote bagage opnieuw ophalen in het hotel, en springen we alweer op de trein, want we moeten vandaag nog in Tokyo zien te geraken, zo'n 350 kilometer verder. Tegen iets over 19u zijn we ter plaatse en zoeken we onze volgende Toyoko Inn op (we zijn echt fans aan het worden :-) ).
Wat we in Tokyo allemaal beleefd hebben, zullen we jullie volgende keer meegeven.
Groetjes
T&A


Danjogaran Saito, een pagode in het Garan tempelcomplex, Koyasan


Met mos bedekte lantaarns en gedenkstenen in de Okunoin-begraafplaats in Koyasan


De geplaveide weg van de Okunoin-begraafplaats, omringd door hoge oude ceders en duizenden graven


Tuin rondom de tempel Tōdai-ji, Nara


De Daibutsu-den hall bij de Tōdai-ji tempel in Nara, waarin een bekend reusachtig Boeddha-beeld ondergebracht is


Boeddhistische priesters bij de Kasuga Taisha tempel in Nara


Het voorste en achterste van de razendsnelle Shinkansen-trein

Kyoto deel 2

Na onze lange treinrit van zaterdag namen we opnieuw onze intrek in de Ryokan Yuhara bij de vriendelijke oude vrouw en haar (soms wat overdreven vriendelijke) zoon. Ze waren blij ons terug te zien, en wij waren content dat we opnieuw een bed vonden in Kyoto. Omdat het nog maar een uur of drie in de namiddag was, dropten we snel onze bagage op de kamer (dezelfde als bij onze vorige doortocht), en profiteerden we nog wat van het goeie weer door enkele tempels in de buurt van ons hotelletje te bezoeken. Hoewel ze op de Unesco-werelderfgoed-lijst stonden, vonden we het gene vette, misschien hadden we al genoeg tempels gezien op deze reis...
's Avonds aten we ons rond van een lekker oosters buffet in een van de vele tientallen restaurantjes in het mooie stationsgebouw (is veel beter dan het klinkt), en op weg naar huis merkten we dat we er allebei iets te enthousiast waren ingevlogen, want we mochten elkaar niet aan het lachen brengen of het deed zeer :-)
Op zondag bezochten we eerst het prachtige Nijo-kasteel waar we alweer van het zonnetje konden genieten. Vooral de “nightingale floors” (houten vloeren die als het ware zingen wanneer je erover stapt en die de aanwezige samurai-krijgers moesten waarschuwen wanneer er iemand probeerde binnen te dringen) en de mooie tuin vonden we wel leuk. Daarna lieten we onze railpass opnieuw renderen door naar de andere kant van de stad te sporen om een tempel-complex (alweer) te gaan bezoeken dat deze periode van het jaar heel populair zou zijn vanwege de mooie herfstkleuren van de bomen daar. En dat er veel volk zou zijn, was absoluut niet gelogen: een massa volk, niet te doen. 't Was natuurlijk weer zondag, en ze waren weeral met z'n allen op pad... De tempel zelf was weeral niet zo ne vette, maar we hebben het toch maar weeral gezien.
Omdat we (op 1 wijk na die we voor morgen gingen houden) in Kyoto ons lijstje bijna hadden afgewerkt, besloten we om even een mini-citytripje te maken naar Osaka, een stadje van zo'n 2,5 miljoen inwoners dat je met de shinkansen op slechts 15 minuutjes kan bereiken. Osaka is echt wel een heel moderne stad (als industrieel centrum in de tweede wereldoorlog ook weer grotendeels platgebombardeerd). We liepen eerst langs het (gereconstrueerde) kasteel van Osaka, waarnaast een groot park ligt. Daarna was het tijd voor de 2 top-attracties van de stad: eerst naar de top van de 173-meter-hoge Umeda Sky Building, die volgens de Lonely Planet niet voor mensen met hoogtevrees bedoeld was, maar het ging verbazend goed voor Tom (die dus echt wel een rare vorm ervan heeft). En daarna naar Dotombori, het moderne hart van de stad vol neonverlichting en veel would-be-Amerikaanse hiphoppers op straat. We eten nog eens een all-you-can-eat-buffetje (deze keer een westers, met pizza, spaghetti, slaatjes, enz.): lekker, al kunnen we er spijtig genoeg niet het maximum uithalen omdat we niet zoveel tijd hebben. We lopen daarna nog eens door de neon-verlichte straten, en sporen terug naar Kyoto.
Maandag doen we de laatste wijk van Kyoto aan waar we nog niet geweest waren: Arashiyama, waar we eerst door het “bamboo forest” lopen, maar meer dan enkele bamboebomen naast elkaar stelt het niet voor. Een nabijgelegen villa van een intussen overleden acteur is wel meer de moeite, net als de tempel met de mooie zen-tuin die we erna bezoeken. Hoewel het vandaag maandag is, is het superdruk met Japanse toeristen in deze buitenwijk. Al een geluk dat we hier gisteren niet gepasseerd zijn, want dan moet het echt verschrikkelijk zijn geweest. Na een tochtje door het plaatselijke park, geeft de GPS weer een wandelpad aan dat ons zou toelaten om via een alternatieve route door het woud onze volgende tempel-bestemming te bereiken. We besluiten het erop te wagen, maar net als vorige keer in Kyoto stuurt hij ons weer letterlijk en figuurlijk het bos in. Na een halfuurtje klauteren over een supersteil pad dat die naam eigenlijk niet waard is, komen we mits over een laatste haag springen terecht in een mooi parkje. We nemen aan dat dit de mooi aangelegde tuin is van een of andere tempel (normale entree daar 3 euro, maar wij dus gratis binnen), al is het er op het eerste zicht wel erg rustig. Wanneer enkele tuinvrouwen ons even later in het oog krijgen maken ze ons echter duidelijk dat dit geen openbare tuin is, maar dat we ons op het domein van een of andere rijke stinkerd bevinden, en wijzen ze ons vriendelijk de weg naar buiten. Na het bezoek aan de tempel die we eigenlijk zochten, houden we het in deze wijk voor bekeken, en sporen we nog even terug naar de geisha-wijk waar we nog even door de straten lopen en nog 1 geisha en 1 maiko (leerling-geisha) tegen het lijf lopen. Daarna is het opnieuw bed-tijd want morgen volgt weer een drukke dag...
O ja, bedankt voor de vele verjaardagswensen die ik ondertussen al mocht ontvangen, heel fijn!!!


Nijō Castle, Kyoto


Het kasteel van Osaka


De neon-verlichte straten van Osaka


Het "Bamboo Forest" in Arashiyama


Ōkōchi Sansō, de prachtig gelegen villa van acteur Denjirō Ōkōchi


De zen-tuin bij de Tenryū-ji tempel in Arashiyama


De Nishiki markt in Kyoto, waar allerlei vreemde etenswaren te vinden zijn


Shimbashi-dori, een van de mooiste straten in Gion, Kyoto

Kumamoto

Wanneer we in de loop van de namiddag in Kumamoto aankomen, checken we snel in in ons hotel (alweer de business-keten Toyoko Inn), droppen er onze grote rugzakken en rijden met de tram naar het centrum van de stad. Daar bekijken we het plaatselijke kasteel (enkel langs de buitenkant, want het is al te laat om nog binnen te gaan), en kuieren wat rond in de moderne winkelstraten, alvorens terug te wandelen naar ons hotel. Daar krijgen we een gratis maal aangeboden door het hotel (en nog lekker ook, dankuwel meneer Toyoko!), en kruipen we snel in bed om onze film verder af te kijken (ondertussen al in 3 stukken, omdat we geregeld in slaap vallen: het reizen is hier verdomd vermoeiend :-) ).
De volgende morgen gaan we alweer vroeg op pad om de nabijgelegen vulkaan Aso te bekijken en in het gebied errond te wandelen. Om er te geraken moeten we eerst een dik uur op de trein zitten, en dan nog een klein half uurtje op de bus. Het laatste deel van de klim naar de caldera of kraterwand doen we te voet, en boven worden we beloond met een mooi zicht op een klein meertje dat een knal-appelblauwzeegroene kleur heeft en van waaruit serieus veel damp en/of gassen naar boven komen. Het hele goedje stinkt ook wel en pakt serieus op de adem, maar mooi is het wel. Gelukkig hebben we de speciale bunkers die voorzien zijn om ons tegen eventueel overvliegende lavablokken moeten beschermen, niet nodig. Al de hele trip van op de trein en in de bus zit naast ons een Duitse man die op zijn eentje rondreist (chapeau!), en die man had duidelijk nood aan een babbeltje, want hij stopte maar niet. Wanneer we hem vertellen dat we verder door gaan wandelen, over een drietal toppen in de buurt, vraagt hij of hij met ons mee mag gaan. Uiteraard kan je zoiets moeilijk weigeren, dus gaan we met z'n drieën op pad. De man, die later een 70-jarige professor in de chemie blijkt te zijn, vordert wel wat trager dan ons, en moet ook geregeld even uitrusten, dus we vorderen een pak trager dan wanneer we dezelfde trip met zijn tweetjes zouden doen. Het uitzicht tijdens de wandeling is wel prachtig: dankzij het mooie weer hebben we een goed zicht op de buitenste grote krater (alles samen 124 km omtrek, de grootste te wereld), wat aangeeft dat er hier vroeger serieus wat vulkanische activiteit moet zijn geweest, en dat de huidige gassen daar maar een flauw afkooksel van zijn. Op de top is het heel koud, zo koud dat er een soort ijslaagje tegen de planten is aangevroren, wat de berg een mooi, wit uitzicht geeft. Na onze relatief geleidelijke klim volgt nog een steile afdaling van een kleine 2 uur, vooraleer we aan een parking komen, waar we gelukkig snel een lift vinden voor onze Duitse opa. Zelf wandelen we nog een 5-tal kilometer verder tot beneden in de vallei. Wanneer we 's avonds terug naar Kumamoto sporen, zit onze metgezel alweer op onze trein, grappig. Hij nodigt ons als bedankje voor onze hulp bij de tocht uit om 's avonds samen iets te gaan eten, en staat erop om achteraf de rekening te betalen.
De volgende dag staat er nog eens een echte reisdag op het programma: we treinen eerst van Kumamoto naar Fukuoka/Hakata, en vervolgens stappen we op de shinkansen naar Kyoto (alles samen goed voor zo'n dikke 700 km op de trein vandaag), waar we ons bezoek verderzetten dat we vorige week noodgedwongen, bij gebrek aan een slaapplaats, moesten afbreken.
Het relaas van onze Kyoto-trip deel 2 proberen we morgen te posten...
Tot dan!
groetjes
T&A


Het kasteel van Kumamoto by night


Onderweg naar de Aso-vulkaan


Krater van waaruit lekker walmende dampen komen


Zicht onderweg op onze wandeling


Van boven op de top!

Nagasaki

Er bestaat (nog) geen shinkansen-lijn tussen Fukuoka en Nagasaki, dus we doen er iets langer over dan we de laatste dagen gewend zijn (zo'n 2 uur), maar dit geeft ons nog wel wat tijd om 's namiddags al enkele zaken te bezoeken. We droppen snel onze rugzakken in het Toyoko Inn-hotel (een keten van business-hotels over heel Japan die best wel te betalen is, en wel meevalt), en gaan meteen op pad. We opteren voor de belangrijkste trekpleister van de stad: de musea en gedenkplaatsen van de tweede atoombom die 3 dagen na die boven Hiroshima hier gedropt werd. We spenderen hier weer de ganse namiddag aan, maar vonden het museum van Hiroshima wel beter in elkaar zitten dan dit van Nagasaki. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ook dit museum weer heel indrukwekkend is, en een diepe indruk nalaat. Net als Hiroshima, merk je aan alles dat dit een stad is die streeft naar wereldvrede en er alles aan wil doen om het gebruik van nucleaire wapens te te stoppen, mede door de herinnering aan de vreselijke gevolgen ervan levend te houden door haar tragische geschiedenis blijvend onder de aandacht te houden. 's Avonds eten we “american style”, (steak en hamburger) en dit is eens een welkome afwisseling tussen alle rijst- en noedelmaaltijden die we anders meestal eten. 's Anderendaags wandelen we door de rest van de stad, die opvallend veel buitenlandse invloeden vertoont (o.a. Nederlandse en Chinese). De huizen in de meer Europese wijken (the Dutch slopes), zijn wel mooi maar vallen een beetje uit de toon hier. Chinatown en de tempels in de stad hebben we snel gezien, zodat we nog even een kijkje gaan nemen bij de “brilbrug”, en ons weeral opmaken voor een volgende treinrit, die ons ditmaal naar Kumamoto zal brengen, zowat het meest zuidelijke punt van onze reis waarschijnlijk. Hoe het ons daar vergaat lezen jullie hier waarschijnlijk overmorgen wel...
Tot dan!
T&A


de architecturaal heel knappe "Nagasaki National Peace Memorial Hall for the Atomic Bomb Victims"


dezelfde "Nagasaki National Peace Memorial Hall for the Atomic Bomb Victims" maar dan bovengronds gezien, knap verlicht door 70.000 LED-lampjes, evenveel als het aantal slachtoffers dat de atoombom op 9 augustus 1945 maakte


Westerse huizen van de "Dutch Slopes"-wijk


de "brilbrug", je ziet waarom...


(bijna allemaal) gokverslaafden (ook dus in maatpak na het werk) die onder een oorverdovend lawaai pachinko spelen, een of ander onnozel geluksspel in een soort van lunapark dat je echt overal in Japan vindt

Fukuoka

Wanneer we maandagavond aankomen in Fukuoka, wandelen we nog even door de stad. Fukuoka blijkt een heel moderne stad met veel neon-verlichting en sjieke winkels die laat openblijven. 's Avonds eten we de lekkere plaatselijke specialiteit: “ramen” (een soort noedels, weeral heel lekker). We informeren ons ook al voor het eigenlijke doel van ons bezoek aan de stad: het jaarlijkse 14-dagen-durende sumo-tornooi van Fukuoka, een van de slechts 6 officiële sumo-tornooien die er bestaan en die de ranking en eretitels van de worstelaars bepalen. De op voorhand te reserveren tickets (kostprijs tussen de 31 en 140 euro) zijn voor morgen al allemaal de deur uit, zodat we enkel kunnen proberen om twee van het beperkt aantal tickets (20 euro) dat enkel op de dag zelf kan gekocht worden, te bemachtigen. De verkoop daarvan start om 8 uur 's morgens, maar we krijgen de raad om heel wat vroeger dan dat te beginnen aanschuiven, omdat we er anders wel eens zouden kunnen naast grijpen. Dinsdag 23/11 is immers een feestdag in Japan, dus verwachten ze heel wat geïnteresseerden.
Om 6 uur gaat de wekker weeral, daarna snel douchen en vertrekken naar de hal waar het tornooi plaatsvindt om te beginnen aanschuiven, en dan maar hopen dat we er vroeg genoeg bij zijn. Wanneer we rond 7 uur aankomen blijkt dat inderdaad het geval te zijn: we zijn nummer 7 en 8 in de rij, dus zijn we er zeker bij, jeuj. Enkele minuten later dagen nog 2 witte mensen op, Brett en Kirsten uit Canada, die een jaar in Fukuoka komen wonen, en onze metgezellen-voor-een-dag worden. Om 8 uur hebben we onze tickets beet, en schuiven we aan om een half uurtje later binnen te mogen en onze plaatsjes voor de rest van de dag in te pikken (deze goedkope tickets zijn ongenummerde plaatsen, dus wie eerst is, heeft de beste plekken van deze categorie). We laten wat spullen achter op onze stoeltjes om ze bezet te houden, en gaan heel wat dichter bij de ring zitten om beter te kunnen kijken. Dat kan makkelijk, want de zaal is nog heel erg leeg, en zal dit tot een uur of twee in de namiddag ook blijven. De kampen van de mindere goden starten evenwel om 8u30 en gaan aan een razend tempo door (in het begin zo'n 20 à 30 per uur). De meesten van de worstelaars zijn niet alleen dik, maar ook nog wel heel lenig en snel. Dat valt vooral op wanneer we beneden vlakbij de training ruimte naar de opwarmende worstelaars gaan kijken. Sommigen zijn ook gewoon enkel moddervet, zoals die op de foto hieronder :-)
We zitten nog niet eens op de middag en de meeste van de zowat 400 worstelaars die nu al moeten kampen, hebben echt al kolossale, gespierde benen. Van boven op onze plek valt dat niet echt op, maar hier beneden is dat echt wel indrukwekkend. En dat zijn dan nog maar de mindere goden, die meestal kleiner zijn dan Tom. Later op de namiddag komen de echte kolossen aan de beurt (meer dan twee meter groot, en vaak over de 150 kilo).
Rond 15 uur begint de zaal stilaan vol te lopen, en worden we verjaagd van onze plekjes dichterbij de ring. We moeten onze eigen stoeltjes opzoeken, jammer, want het zicht is toch heel wat minder. Rond 17u45 is de plaatselijke (want hier geboren) held, Kaio, een ozeki (de op een na hoogste categorie in sumo), aan de beurt, en gaat de zaal uit zijn dak. Tot groot jolijt van het publiek wint hij zijn kamp makkelijk. Daarna is het de beurt aan Hakuho, de enige op dit moment nog actieve yokozuna, de hoogst haalbare rang, waarvan er in de volledige geschiedenis van het sumo maar 69 van zijn geweest (de telling startte pas in 1749). Hij heeft heel wat meer moeite met zijn tegenstander, maar krijgt hem uiteindelijk toch tegen de grond. Tegen 18 uur zitten onze bijna 10-uur-aan-een-stuk sumo erop, en maken we nog een toertje door de stad, eten we eens lekker Indisch en zoeken we nadien moe maar voldaan ons bed op.
Woensdagmorgen trekken we nog even de stad in en zien we ze voor het eerst ook in het daglicht, maar Fukuoka is zo'n stad die overdag lelijker is dan 's avonds, dus houden we het snel voor bekeken en stappen om 11u20 de trein op richting Nagasaki.


Er bestaan geen gewichtscategorieën in sumo, wat soms wel tot een ongelijke strijd leidt


Een van de mindere goden, en dus nog wel benaderbaar (de echt goeie zijn supersterren hier). Wel een talentje denk ik ;-)


stevige billekes


elke keer hetzelfde ritueel voor de start van een kamp


af en toe wordt er ook wel stevig gebird


deze jongens hebben wel hun bokes allemaal schoon opgegeten


hard tegen onzacht


de beteren komen zich in groep presenteren voor hun wedstrijden beginnen


Hakuho, de enige op dit moment nog actieve yokozuna

Hiroshima

Na onze aankomst op zaterdagavond trekken we meteen de stad in, want er zou een of ander feest zijn, met een soort traditionele theateropvoering. Ter plaatse aangekomen zien we vooral heel veel volk, en een soort braderij met allerhande dure hapjes: 5 euro voor 1 vlees-sateetje, of 3 euro voor een klein pakje frietjes vinden we wat veel, dus we houden het bij kijken. Hiroshima is een (noodgedwongen) heel moderne stad (omdat in 1945 hier alles platgegooid is door de eerste atoombom), met brede lanen, hoge gebouwen, en veel volk op straat. De Japanners lopen altijd al wat anders gekleed dan ons over straat: alle combinaties kunnen hier, en vooral de minirokjes en -broekjes zijn hier in trek, liefst gecombineerd met van die wollige botjes onder of anders iets met een goeie hak, ook soms al bij jonge meisjes. Maar in Hiroshima gaan ze hier nog vlotjes over en heb je veel vrouwen met ontzettend hard opgezet, bol en gekleurd haar met nep-krullen die dan ook nog eens superhard geschminkt zijn. Ook de mannen/jongens hebben hier al eens graag een ander kleurke, en proberen net iets te hard om cool te zijn, grappig.
's Avonds eten we in een van de klassiekers van de stad (zowel qua locatie als qua gerecht): Okonomi-mura waar 21 restaurantjes verspreid over 3 verdiepingen allemaal een variant serveren op hetzelfde: een soort hartige pannenkoek met kool, spek/ham, ei, soja-scheuten, bruine saus en dan nog 2 andere ondefinieerbare poedertjes. Je eet met z'n allen aan een lange toog waarin 1 lange bakplaat is ingebouwd zodat je eten lekker warm blijft. Het smaakt verrukkelijk, mmm!
Zondag staan we op met een stralende zon. Perfect, want we hebben voor vandaag een uitstap naar Miyajima gepland, een van de (hier zijn ze weer) 3 mooiste vergezichten van Japan. We gebruiken onze railpass om (gratis, jeuj) 25 km verder te sporen, en daar dan de (alweer gratis dankzij onze railpass) ferry te nemen naar dit kleine eilandje. Ondanks het nog redelijk vroege uur (ongeveer 9 uur) is het hier al aardig druk, en ook de plaatselijke kleitrappers (wandelclub) zijn weer massaal op post: bergschoenen aan, wandelstokken in de hand en met een serieuze rugzak om stappen ze het dorp in en de berg op. Wij starten met een bezoek aan een drijvende tempel op palen van waaraan je leuke plaatjes kan schieten van datgene waarom we hier zijn: een grote oranje torii in het water (toch als het hoog tij is). Het zicht is wel mooi, maar een plaatsje in de top 3 lijkt me toch wat hoog gegrepen, zeker met al die gebouwen die je in de verte op het vasteland ziet als achtergrond. Nadien bezoeken we eerst een tempel een beetje verder op de heuvel, en stappen we de 535 meter hoge berg op. Een leuke wandeling, maar echt wel druk omdat het zondag is en mooi weer, en dus de Japanners echt massaal erop uit trekken. Als we in de vroege namiddag terug aan de zee komen, is het zo mogelijk nog erger. Het is daar echt bijna schouder aan schouder (allez, schouder aan zij want Tom steekt overal minstens zo'n 15 cm boven de rest uit) voortschuifelen, niet te doen! Terug in Hiroshima kuieren we nog wat door de stad en drijven we ons aantal gevonden cashes nog wat op. 's Avonds eten we voor het eerst niet-Japans: bij Ristorante Mario, waar we allebei een lekkere maar o zo kleine pasta eten. Zeker Tom heeft hiermee niet genoeg gegeten, en bezwijkt dan maar aan de druk en bestelt nog een Big Mac-menu bij McDonalds, ook smullen!
De volgende dag staat er iets helemaal anders op de planning dan de tempels en wandelingen van de voorbije dagen, en bezoeken we het uiterst indrukwekkende Peace Memorial Museum dat helemaal gewijd is aan de eerste atoombom die ooit in oorlogstijd is gebruikt en die deze stad totaal verwoest heeft op 6 augustus 1945. Geen plezierbezoekje, maar echt wel een must en een absolute aanrader. Kon iedereen hier maar eens een keertje binnenlopen, nucleaire wapens zouden snel tot het verleden behoren...
Na de middag stappen we weer op de shinkansen-trein met bestemming Fukuoka (of Hakata zoals de stad hier meestal genoemd wordt), waar we 1 uur en elf minuten later en een dikke 240 km verder aankomen (topsnelheid 291 km/u).
Over onze belevenissen daar zullen we jullie binnenkort berichten.
Tot dan!

Groetjes

T&A


okonomiyaki bij Okonomi-mura


de drijvende torii van Miyajima


de stappers naar de top van de Misen worden beloond met dit uitzicht


het kasteel van Hiroshima


Cenotaph met de vredesvlam in het Peace Memorial Park van Hiroshima


de A-bomb dome, zowat het enige gebouw dat na 6 augustus 1945 nog rechtstond omdat de atoombom zowat recht erboven explodeerde, en het dus niet omvergeblazen werd