Rio San Juan

¡Hola!
Hier zijn we weer. Na het laatste bericht hebben we dus de ferry genomen van Isla de Ometepe naar San Carlos in het ZO. Het was wel een belevenis: een 11-uur-durende nachtelijke boottocht, zodat we niet echt van het landschap konden genieten. We hadden ticketjes eerste klasse gekocht, en toen we aan boord gingen, dachten we dat het nog wel ok zou zijn, want er hingen een aantal hangmatjes op het dek. We hadden nog net een lege kunnen bemachtigen... Enkele tellen later bleek al dat de hangmat al een eigenaar had, die dit stukje textiel zelf mee aan boord had gebracht en opgehangen.
Er zat dus niets anders op dan ons op het dek te leggen, maar erg comfortabel is dat toch niet, zo'n metalen dek zonder matras of zo. Zeker niet toen het nog eens begon te regenen ook... Ondertussen waren het beperkt aantal bankjes binnen ook allemaal ingenomen door slapende mensen. Soit, een echt verkwikkende nachtrust was het niet ;-)
In San Carlos toegekomen, konden we een half uurtje later meteen de volgende boot op die ons twee uur stroomafwaarts langs de Rio San Juan naar El Castillo voerde. Dit is een klein dorpje zonder auto's dat hoofdzakelijk leeft van landbouw en visvangst (en de enkele toeristen die hier passeren).
Dit is een van de natste regio's van Nicaragua, en dit kunnen we spijtig genoeg bevestigen: op de 2,5 dagen die we hier verbleven, hebben we tussen de buien door slechts heel af en toe de zon zien verschijnen. Aan onze kleur moeten we dus nog wel wat werken!
Tijdens ons verblijf in El Castillo hebben we weer een nieuw Belgisch (lees: Antwerps) koppel leren kennen, die net als bijna iedereen hier gedurende langere tijd (lees: minstens enkele maanden) reizen. Maar Dave en Line spannen wel de kroon en zijn al 16 maanden onderweg! Het waren wel twee gezellige dagen: een beetje wandelen, vogels spotten en vooral relaxen en terrasjes doen in een slaperig stadje.
Afgelopen nacht hebben we onze volgende beproeving doorstaan: om 14u vertrokken voor een 3-uur-durende bootreis terug naar San Carlos. Dan de nachtbus (die in niets verschilt van de oude Amerikaanse schoolbussen die je wel kent van The Simpsons) op richting hoofdstad, een 10-uur-durende busrit over de slechtste wegen ooit en een overvolle bus waar gedurende bijna de ganse rit tientallen mensen moesten rechtstaan (lekker gezellig warm). Alsof dat nog niet heroisch genoeg was, ontsnapte Tom maar op het nippertje toen een medereizigster besloot haar vorige maaltijd te deponeren aan de andere kant van het gangpad. Het had dus nog wel erger gekund ;-)
Eens aangekomen in Managua (om half vier 's morgens), hadden we onmiddellijk aansluiting met de volgende Simpsons-bus richting Matagalpa, in het heuvelachtige centrum van Nicaragua, waar we om 6u30 toekwamen.
Eens een hotelletje gevonden, hebben we toch nog even een dutje gedaan. Gelukkig schijnt het zonnetje hier weer wat vaker.
Voor de twee komende dagen hebben we een trektocht vastgelegd naar Peñas Blancas, een zogenaamd "cloud forest" op 2 uurtjes rijden hier vandaan. Hopelijk werkt het zonnetje de komende dagen weer mee!
Hasta luego!
Annemie en Tom