Tom en Annemie onderweg: Mount Kinabalu

Hoihoi,

Als je dit leest, weet je dus dat we de berg overleefd hebben :-)

Na een vrij goeie nacht in ons kleine hostel, vertrokken we rond een uur of acht naar de park headquarters om alle paperassen in orde te brengen voor onze beklimming van de berg (ze houden hier wel van papiertjes). Een kwartiertje later konden we samen met een ander Nederlands koppel (Dominique en Hans) in een minivan die ons naar de Timpohon Gate bracht, het echte vertrekpunt van onze wandeling, op zo'n 1.866 meter hoogte. De gids van het andere koppel moest al snel afhaken, ofwel omwille van ons moordende tempo, ofwel omdat hij last had van maagpijn (zoals hij later zou zeggen wanneer hij zo'n 2 uur na ons op onze overnachtingsplek toekwam). Wij dus met zijn vieren verder met onze gids i.p.v. met twee, wel gezellig.

We houden er flink de pas in, want onderweg halen we heel wat andere stappers in, terwijl we zelf nooit voorbijgestoken worden, jeuj :-)

Tegen 12u zijn we dan al boven, 't is te zeggen bij Laban Rata, de enige overnachtingsplek op de berg, en zijn we dus al geklommen tot 3.273 meter, niet slecht! We zijn blijkbaar als tweede groepje boven, en na ons zouden er nog heel wat volgen. Het viel dus best wel mee bij ons, en het was wel een mooie wandeling, al hadden we door de wolken niet zo heel vaak een zicht naar boven of beneden. Dan effe relaxen, tegen 16u30 al eten want om 2u30 moeten we morgen weeral op om tegen zonsopgang op de top van de berg te zijn. Hopelijk regent het morgen niet, want dan mag je zelfs niet vertrekken naar de top en ben je dus bijna voor niks naar boven gewandeld, en heb je toch serieus wat geld betaald (bijna 200 euro p.p. voor die ene overnachting, de gids en het eten, best wel heel veel geld, zeker voor hier in Maleisië).

Maar we hebben geluk: wanneer om 2 uur onze wekker gaat, regent het niet en als we even later buiten een kijkje gaan nemen, zien we heel veel sterren: weinig wolken dus, jippie, we mogen naar boven!

Rond 2u40 vertrekken we naar de top en al snel komen we in een file terecht achter enkele tragere voorgangers, maar door het smalle pad en het feit dat je je aan koorden moet vasthouden om naar boven te geraken, kunnen we niet veel anders dan wachten en aanschuiven. Een tijdje later wordt het pad minder steil en kunnen we toch ons eigen tempo beginnen lopen. En dat blijkt weeral goed te zitten want al snel zijn we bijna de eerste lichtjes die je de berg ziet opgaan. Hoe hoger we komen, hoe kouder het ook wordt en hoe harder de wind lijkt te waaien. Wanneer we uiteindelijk weer als tweede groepje bovenkomen samen met onze 2 Hollandse vrienden, is het echt berekoud geworden, en moeten we in afwachting van de zonsopgang (pas 45 minuten later), echt schuilen tegen de wind, brrr! Maar we staan op het dak van Borneo, op zowat 4.096 meter, boven op de hoogste berg tussen de Himalaya en Nieuw-Guinea, jeuj. Deze berg werd zoals vele andere ook vernoemd naar de persoon die als eerste officieel de top gehaald heeft, en deze plek heet nu gek genoeg Low's Peak :-)

Samen met een steeds groeiende groep stappers genieten we van een prachtige zonsopgang en van het landschap dat zich stilaan aan onze voeten opwerpt, superknap! Zo'n 20 minuten later beginnen we opnieuw aan de afdaling en al vrij snel staan we opnieuw aan onze slaapplek en schuiven we om 7u aan voor een lekker ontbijtbuffet. Tegen half negen vertrekken we weer naar ons hotelletje aan de voet van de berg, waar we nog net op tijd, dus net voordat de regen met bakken uit de lucht valt, aankomen. Het einde van een fijne, gezellige en dus zeer geslaagde tweedaagse!

Samen met onze nieuwe Hollandse vrienden stappen we nadien op de bus naar Sepilok, waar we morgen weetal orang oetans gegaan proberen te spotten...

Tot binnenkort dan voor het vervolg!

Aan de start van de trail (met onze gids Nizam - een beetje vaag - links)

De eerste dag stijgt het wel wat, maar het blijft bij een gewone stevige wandeling. Een goeie training voor de kuiten! (Dat zullen we drie dagen later nog steeds geweten hebben!)